Setelah mendengar keterangan
pihak pendakwaan, Yang Arif Hakim telah memutuskan seperti berikut:
“Saya dengan ini berpuas hati
bahawa pihak pendakwa mempunyai prima facie yang menunjukkan bahawa tertuduh,
semasa memegang jawatan Timbalan Perdana Menteri dan Menteri Kewangan,
mempunyai kapasiti untuk melakukan korupsi dalam keempat-empat dakwaan yang
dikenakan terhadapnya menurut s 2(I) dari Ordinan No. 22.”
Bagi tuduhan pertama, hakim
mendapati bahawa tertuduh telah mengarahkan Dato’ Mohd Said bin Awang, Pengarah
Cawangan Khas dan Amir bin Junus, Timbalan Pengarah Cawangan Khas II untuk
memperolehi kenyataan bertulis dari Azizan bin Abu Bakar menafikan dakwaan
liwat sepertimana yang terkandung dalam Akuan Bersumpah bertarikh 5 Ogos 1997
yang mana berjaya diperolehi dengan tujuan untuk mengelak dari dimalukan.
Bagi tuduhan kedua, tertuduh
didapati telah mengarahkan perkara yang sama kepada orang yang sama dengan
tujuan melindungi dirinya dari dikenakan tindakan undang-undang.
Bagi tuduhan ketiga, tertuduh
telah mengarahkan Dato’ Mohd Said bin Awang, Pengarah Cawangan Khas dan Amir
bin Junus, Timbalan Pengarah Cawangan Khas II untuk memperolehi kenyataan
bertulis dari Ummi Hafilda bte Ali menafikan dakwaan salahlaku seks dan liwat
seperti yang terkandung dalam laporannya bertajuk “Perihal Salah Laku Timbalan
Perdana Menteri” bertarikh 5 Ogos 1997 yang mana berjaya diperolehi dengan
tujuan mengelak dari dimalukan.
Bagi tuduhan keempat, tertuduh
didapati telah mengarahkan perkara yang sama kepada orang yang sama dengan
tujuan melindungi dirinya dari dikenakan tindakan undang-undang.
Ketika disoal dikandang tertuduh,
Anwar telah bersikap seperti biasa iaitu cuba membelitkan setiap kata-katanya:
Soalan: Apakah setuju bahawa P20 dan P22 membawa
faedah kepada Dato’ Seri?
Anwar: Bagi saya soal faedah tidak berbangkit.
Soalan: Bersetuju atau tidak bahawa P20 dan P22
adalah penting kepada Dato’ Seri?
Anwar: Kebenaran penting bagi saya.
Soalan: Apakah P20 dan P22 penting kepada Dato’ Seri?
Anwar: P20 dan P22 ditulis oleh Azizan. Penjelasan Ummi dan Azizan terhadap tohmahan
dan
fitnah adalah untuk memberikan
kenyataan yang benar.
Soalan: Bersetujukah tidak bahawa P20 dan P22 telah
dihantar oleh Dato’ Seri sendiri kepada Perdana Menteri bersama dengan D76
sebagai lampiran-lampiran?
Anwar: soalan itu sangat mengelirukan kerana D76
dihantar kepada Perdana Menteri satu tahun berikutnya dan saya muatkan dalam
lampiran hampir semua surat yang ada di dalam simpanan termasuk P14 yang
dikatakan telah juga dikirim kepada Perdana Menteri. Saya tidak tahu sama ada sebahagian atau
kesemua lampiran-lampiran tersebut telah dihantar kepada Perdana Menteri
sebelumnya.
Soalan: Setuju atau tidak bahawa
P20 dan P22 telah dihantar kepada Perdana Menteri bersama dengan D76? Dato’ Seri setuju atau tidak bahawa Dato’
Seri memuatkan P20 dan P22 ke dalam D76 untuk perhatian Perdana Menteri?
Anwar: D76 ditulis kepada Perdana Menteri sebagai
lanjutan perbincangan di antara saya dan dengan Perdana Menteri.
Soalan: Soalan saya tidak dijawab.
Anwar: P20 dan P22, saya jawab setelah bincang
dengan Perdana Menteri semua dokumen yang ada dalam rekod saya
dilampirkan.
Soalan: Ini hanya soalan mudah.
Anwar: Saya ulangi iaitu lampiran-lampiran di D76
termasuk P20 dan P22 dihantar kepada Perdana Menteri sebagai lanjutan
perbincangan yang saya akan adakan dengan Perdana Menteri.
Lihat saja bagaimana Anwar sukar
sekali menjawab soalan yang hanya memerlukan jawapan “Ya” atau “Tidak”
sebaliknya cuba mengelirukan mahkamah mengenai bahan bukti iaitu surat penafian
dari Ummi dan Azizan kepada Perdana Menteri.
Ditanya sama ada beliau yang mengarahkan pihak polis mendapatkan
penafian mereka, Anwar menafikannya dan mempertanggungjawabkan sepenuhnya
perolehan penafian tersebut ke atas Dato’ Mohd Said dan Dato’ Amir Junus.
Pihak pembela bagaimanapun terus
menuduh kerajaan telah berkonspirasi dengan pihak polis untuk menjatuhkan
beliau. Untuk ini, Yang Arif Hakim telah
menyatakan:
Konspirasi politik adalah slogan
yang digunakan secara sewenang-wenangnya oleh pihak pembela sejak dari mula
perbicaraan. Laungan slogan ini ialah
untuk menyatakan bahawa terdapatnya tokoh politik tertentu yang berkonspirasi
untuk menjatuhkan tertuduh dan untuk mencapai matlamat itu telah meminta
bantuan Ummi untuk membuat dakwaan atas kepentingan mereka. Seperti yang telah saya katakan di awal
penghakiman ini, benar atau tidak dakwaan (konspirasi) ini bukanlah
isunya. Apa yang pihak pendakwaan perlu
buktikan hanyalah fakta pertuduhan. Itu
saja yang diperlukan oleh pendakwaan untuk pertuduhan ini. Maka, bukti dan sebab, motif dan pengenalan
atau penjelasan fakta berkenaan pertuduhan (konspirasi) adalah tidak relevan
berdasarkan SS 7, 8 dan 9 Akta Bahan Bukti.
Ini bermakna, walaupun jika terdapat tekanan, sama ada politik, korporat
atau apa jua di sebalik dakwaan Ummi
bukti (berkenaan konspirasi) adalah tidak relevan dalam isu ini.
Apa yang tinggal untuk
dibangkitkan oleh pihak pembela selain dari penafian, adalah membuktikan bahawa
kenyataan saksi pendakwaan berkenaan arahan yang diberikan oleh tertuduh
hanyalah rekaan.
Bagaimanapun apabila tertuduh
ditanya mengenai tuduhan konspirasi politik beliau hanya memberikan gambaran
bahawa terdapat beberapa orang politik yang tidak senang dengannya sejak
berlakunya krisis kewangan 1997.
Sekali lagi, beliau ditanya
apakah teori konspirasi ini dibangkitkan untuk menunjukkan bahawa semua tuduhan
terhadapnya adalah tidak benar. Beliau
menjawab, “Tidak. Ia adalah untuk
mempertikaikan kredibiliti saksi).”
Bersambung…..
No comments:
Post a Comment